۲۸
آذر
«مَلِک» به معناى مالک امور مردم و اختیاردار حکومت آنان است. «قُدّوس» به معناى پاک و منزّه از هر عیب و نقص، «مهیمن» به معناى صاحب سلطه و سیطره و مراقبت است. «جبّار» به دو معناى قادر بر جبر و جبران کننده آمده است. «سلام» یعنى کسى که با سلام و عافیت برخورد مى کند، نه با جنگ و ستیز و یا شرّ و ضرر. «مؤمن» نیز یعنى کسى که به تو امنیّت مى دهد و تو را در امان خود حفظ مى کند. حاکمان بشرى سر تا پا عجز و نیاز و محدودیّت و نقص هستند و مردم از آنان در امان نیستند. امّا خداوند متعال، فرمانروایى است که هم قداست دارد و از هر عیب و نقصى به دور است، هم ایمنى بخش است، هم بر همه چیز سیطره و نفوذ دارد، داراى قدرتى نفوذناپذیر است، جبران کننده است و عظمت و کبریایى دارد.(تفاسیر نور و المیزان)
