حکمت و آرامش، زیور خوبان

امام على علیه السلام:

اِستَشعِرِ الحِکمَةَ، وتَجَلبَبِ السَّکینَةَ، فَإِنَّهُما حِلیَةُ الأَبرارِ؛

حکمت را جامه زیرین خویش ساز و آرامش را رَداى خود؛ زیرا این دو، زیور نیکان است.

غرر الحکم: ح ۲۳۲۴ / دانشنامه میزان الحکمه، ج11 ص222.

بخشی از تفسیر آیه 49 / سوره نجم

این ستاره عجیب الخلقه که به خاطر درخشندگى فوق العاده ‏اش پادشاه ستارگان نامیده مى ‏شد داراى شگفتیهایى است که به بعضى از آنها اشاره مى ‏شود:
الف) طبق تحقیقات رصدخانه ‏هاى معروف دنیا، حرارت سطح ستاره شعرى تا 120 هزار درجه سانتیگراد برآورد شده در حالى که حرارت سطح کره خورشید فقط 6500 درجه  است.
ب) حجم آن 20 برابر کره آفتاب است‏.
ج)  نخستین شعاع کره شعرى پس از حدود 10 سال به ما مى‏رسد درحالیکه این رقم برای خورشید 8 دقیقه و 13 ثانیه بیشتر نیست.
د) جِرم مخصوص این ستاره در حدود 50 هزار مرتبه از آب سنگین ‏تر است یعنى وزن یک لیتر آب در آنجا معادل 50 تن در کره زمین خواهد بود!

مراقبت از راهها و جاده‌ها

امام صادق علیه السلام :

مَن أضَرَّ بِشَى ءٍ مِن طَریقِ المُسلِمینَ فَهُوَ لَهُ ضامِنٌ؛

هر کس بخشى از راه عبور مسلمانان را تباه کند، پس خود ضامن آن است.(یعنی تاوانش را می دهد)

الکافى ، ج ۷ ، ص ۳۵۰ / آینه یادها، ص 113.

بخشی از تفسیر آیه 12 / سوره محمد

درست است که مؤمنین و کافرین در دنیا زندگى مى‏ کنند و از مواهب آن بهره ‏مند مى‏ شوند، ولى تفاوت اینجا است که مؤمنان هدفشان انجام اعمال صالح است، اعمالى مفید و سازنده و براى جلب خشنودى پروردگار.ولى کافران تمام هدفشان همین خوردن و خوابیدن و تمتع بردن(=لذت بردن) از لذات حیات است.
مؤمنان حرکتى آگاهانه دارند و کافران بى ‏هدف زندگى مى‏ کنند و بى ‏هدف مى ‏میرند؛ درست مانند چهارپایان! مؤمنان در بهره‏ گیرى از مواهب حیات قید و شرط فراوان قائلند و در مشروعیت و راه بدست آوردن آن و چگونگى مصرفش دقیقاً مى ‏اندیشند، اما کافران‏ چون چهارپایانند که براى آنها تفاوت نمى‏کند این علف از زمین صاحب آنها است یا غصبی؟

برتری اندیشیدن بر مرورکردن

امام على علیه السلام :

فَضلُ فِکرٍ و تَفَهُّمٍ أنجَعُ مِن فَضلِ تَکرارٍ و دِراسَةٍ؛

بسیار اندیشیدن و فهمیدن، سودمندتر است از تکرار بسیار و درس گرفتن.

غررالحکم و دررالکلم ح ۶۵۶۴ / آینه یادها، ص 111.

بخشی از تفسیر آیه 50 / سوره زخرف

توجه به این نکته نیز لازم است که" عقیم" از ماده" عقم" (بر وزن بُخل و همچنین بر وزن فَهم) در اصل به معنى خشکى و یبوست است که مانع از قبول اثر مى ‏شود و زنان عقیم به زنانى مى ‏گویند که رحم آنها آمادگى براى پذیرش نطفه مرد و پرورش فرزند ندارد، بادهاى " عقیم" را از این جهت عقیم مى ‏گویند که قادر بر پیوند ابرهاى باران زا نیست و روز" عقیم" به روزى گفته مى‏ شود که سرور و شادى در آن نباشد و اینکه از روز قیامت به عنوان " یوم عقیم" یاد شده به خاطر آن است که روزى بعد از آن نیست که بتوانند به جبران گذشته بپردازند.

سوگناک ترین روزها

امام صادق سلام الله علیه :

إنَّ یَومَ الحُسَینِ أعظَمُ مُصیبَةً مِن جَمیعِ سائِرِ الأیّامِ؛

روز شهادت امام حسین سلام الله علیه سوگناک ترین روزها است .

علل الشرائع : ص ۲۲۵ / میزان الحکمه : ج‏7، ص408.

بخشی از تفسیر آیه 14 / سوره سبأ

در زندگی شاید برای شما اتفاق افتاده باشد که از افراد مختلفی این سخن را شنیده باشید که شخصی با جنیان ارتباط دارد و با اطلاع از غیب می دانند که در آینده چه اتفاقی می افتد. لیکن این آیه این تفکر غلط را رد می کند. وقتی سلیمان به ایوان قصر آمد تا کارگزاران را تماشا کند، فرشته مرگ جان او را گرفت اما جنیان زمانی از مرگ  او اطلاع پیدا کردند که موریانه ای عصای او را خورد و عصا شکست و جسدش بر زمین افتاد. مرگ او به این شیوه ثابت کرد که جنیان بر خلاف آنچه مردم تصور می کنند، از غیب خبر ندارند.

و آسمان، خون گریست

امام صادق علیه السلام :

بَکَتِ السَّماءُ عَلَى الحُسَین أربَعینَ یَوما بالدَّم؛

آسمان چهل روز بر حسین علیه السلام، خون گریه کرد.

مناقب آل أبى طالب ، ج ۳ ، ص ۲۱۲ / آینه یادها، ص 145.

بخشی از تفسیر آیه 41 / سوره روم

امام صادق علیه السلام فرمود: «حیات جنبندگان در خشکى و دریا وابسته به باران است که اگر باران نبارد، در خشکى و دریا فساد مى‏ شود و همین که گناهان انسان زیاد شد، باران نازل نمى ‏شود».آری، هم شرک، سبب فساد و تباهى در زمین است و هم اعمال انسان، در طبیعت اثر مى ‏گذارد. اعمال نارواى انسان، مانع از سودبخشى آب و خاک و عامل بروز پدیده ‏هاى ناگوار است. فساد محیط زیست، به خاطر عملکرد انسان است. (ظَهَرَ الْفَسادُ ... بِما کَسَبَتْ ...) البته هدف از چشاندن کیفر بعضى گناهان، توبه و بازگشت است. «لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ» (باید از بلاها درس گرفت.)

بخل، دام شیطان

عیسى بن مریم علیه السلام:

إِنَّ إِبلِیسَ یُرِیدُ أَن یُبخِلَکُم، فَلا تَقَعُوا فِی بُخلِهِ؛

ابلیس مى‌‏خواهد شما را به بخل ورزیدن بکشاند. پس [مراقب باشید] در دام بخل او نیفتید.

الدرّ المنثور: ج ۲ ص ۲۱۰ / حکمت‌نامه عیسی بن مریم علیهما السلام، ص208.

بخشی از تفسیر آیه 26 / سوره قصص

در این آیه، مهم ترین و اصولی ترین شرایط مدیریت به صورت کلی و فشرده آمده است: قدرت و امانت. بدیهی است که منظور از قدرت، تنها قدرت جسمانی نیست؛ بلکه قدرت و قوت بر انجام مسئولیت است. آنها که در سپردن مسئولیت ها و کارها تنها به امانت و پاکی قناعت می کنند، به همان اندازه در اشتباه اند که برای پذیرش مسئولیت، داشتن تخصص را کافی می دانند. منطق اسلام این است که هرکار باید به دست فردی نیرومند و توانا و امین باشد تا نظام جامعه به سامان برسد. علت اصلی از بین رفتن حکومتها سپردن کار به دست یکی از دو گروه است: مدیران خائن و پاکان غیرمدیر؛ که نتیجه کار هر دو یکی است.(تفسیر نمونه)

بازگشت خوبی‌ها به ...

امام علی علیه السلام:

کُلُّ مُصطَنِعِ عارِفَةٍ فَإِنَّما یَصنَعُ إلى نَفسِهِ،

فَلا تَلتَمِس مِن غَیرِکَ شُکرَ ما أتَیتَهُ إلى نَفسِکَ، وتَمَّمتَ بِهِ لَذَّتَکَ، ووَقَیتَ بِهِ عِرضَکَ؛

هر کس کار نیک انجام می‌دهد، به خودش نیکى می‌کند. پس، از دیگرى نخواه که سپاسگزار چیزى باشد که براى خود کرده‌اى و لذت خویش را با آن کامل و آبروى خود را با آن حفظ کرده‌اى.

شرح نهج البلاغة: ۲۰ / ۳۴۳ / ۹۳۶ / خیر و برکت از نگاه قرآن و حدیث، ص244.

بخشی از تفسیر آیه 83 / سوره مؤمنون

" اساطیر" جمع" اسطوره" به گفته ارباب لغت از ماده" سطر" در اصل به معنى" صف" مى‏ باشد، از این رو به کلماتى که در ردیف هم قرار دارند و به اصطلاح صف کشیده‏اند، سطر مى‏ گویند.
به این ترتیب اسطوره به معنى نوشته‏ها و سطورى است که از دیگران به یادگار مانده و از آنجا که در نوشته‏ هاى پیشین افسانه‏ ها و خرافات وجود دارد، این کلمه معمولاً به حکایات و داستانهاى خرافى و دروغین گفته مى‏ شود.
واژه" اساطیر" در قرآن نه بار تکرار شده و همه از زبان کفار بى ایمان در برابر پیامبران به منظور توجیه مخالفتشان به آنها است.

انسان ارزشمند

پیامبر خدا صلى الله علیه و آله:

أکثَرُ النّاسِ قیمَةً أکثَرُهُم عِلمًا، وأقَلُّ النّاسِ قیمَةً أقَلُّهُم عِلمًا؛

پرارزشترینِ مردم، دانشمندترین؛ و کم‌ارزشترینِ مردم، نادانترینِ ایشان‌اند.

أمالی الصدوق: ۷۲ / ۴۱ / علم و حکمت: ج1 ص36.