امام صادق علیه السلام:
أثافِیُّ الإِسلامِ ثَلاثَةٌ: الصَّلاةُ، وَالزَّکاةُ، وَالوِلایَةُ، لا تَصِحُّ واحِدَةٌ مِنهُنَّ إلّا بِصاحِبَتَیها؛
سه چیز، سنگِ بناى اسلام‌اند: نماز، زکات و ولایت، و هیچیک جز به همراه بقیّه درست نیست.
الکافی: ج ۲ ص ۱۸ ح ۴ / شناخت‌نامه نماز: ج1 ص136.
عیسى بن مریم علیه السلام:
إِلى کَم یَسِیلُ الماءُ عَلَى الجَبَلِ لَا یَلِینُ؟!
إِلى کَم تَدرُسُونَ الحِکمَةَ لَا یَلِینُ عَلَیها قُلُوبُکُم؟!
تا کى آب بر کوه روان شود و کوه نرم نگردد؟! تا کى حکمت مىخوانید و دلهایتان با آن نرم نمىشود؟!
الأمالی للمفید: ص ۲۰۹ ح ۴۳ / حکمت‌نامه عیسی بن مریم علیهما السلام، ص228.
امام رضا علیه السلام:
الأجَلُ آفةُ الأَملِ، والعُرفُ ذَخیرةُ الأبَدِ؛
اجل آفت آرزو و نیکى اندوخته همیشگی ست.
العدد القویّة: ص ۲۹۹ ح ۳۵ / چشم تماشا، ص206.
این هم تصاویری از زائران رضوی در روز شهادت امام رضا علیه السلام به مقصد برادر ایشان یعنی امامزاده ابراهیم علیه السلام
عکاس محب حسنیان
امام على علیه السلام:
بأبی أنتَ و اُمّی یا رسولَ اللّهِ ! لَقَدِ انقَطَعَ بمَوتِکَ ما لَم یَنقَطِع بمَوتِ غَیرِکَ
مِن النُّبُوّةِ و الإنباءِ و أخبارِ السَّماءِ؛
پدر و مادرم فداى تو اى رسول خدا! با مرگ تو چیزى به پایان رسید که با مرگ کسى جز تو به پایان نرسید: نبوّت و خبر دادن و خبرهاى آسمان.
نهج البلاغة : خطبة ۲۳۵ / میزان الحکمه ج 12 ص 55.
روزى امام على علیه السلام و جمعى از مؤمنان از کنار جمعى از کفار مکه گذشتند، آنها به علی علیه السلام و مؤمنان خندیدند و استهزا کردند، آیات 29 الی 36 سوره مطففین نازل شد و سرنوشت این گروه کافر استهزا کننده را در قیامت روشن ساخت.
حاکم ابو القاسم حسکانى (از علمای بزرگ اهل سنت) در کتاب "شواهد التنزیل" از ابن عباس چنین نقل مى کند: « منظور از" إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا" منافقان قریش و منظور از" الَّذِینَ آمَنُوا" على بن ابى طالب و یاران او است».
پیامبر صلى الله علیه و آله :
إذا ماتَ الإنسانُ انقَطَعَ عَمَلُهُ إلاّ مِن ثَلاثٍ :
إلاّ مِن صَدَقَةٍ جاریَةٍ أو عِلمٍ یُنتَفَعُ بِهِ أو وَلَدٍ صالِحٍ یَدعُو لَهُ؛
با مرگ انسان، رشته عملش قطع مى شود، مگر از سه چیز: صدقه جارى (وماندگار)، دانشى که مردم از آن بهره‌مند شوند، و فرزند نیکوکارى که برایش دعا کند.
إرشاد القلوب،ترجمه طباطبایى، ص: 51.
در حدیثى آمده است که" صعصعة بن صوحان" که از یاران امام علی علیه السلام بود، مى گوید: مرد عربى خدمت على علیه السلام آمد و از آیه" لا یَأْکُلُهُ إِلَّا الْخاطِئون" سؤال کرد، و بجاى " خاطئون" (یعنى خطاکاران) "خاطون" که به معنى گام برداران است قرائت کرد، لذا پرسید: همه مردم گام برمى دارند، آیا خداوند به همه آنها از این غذا مى دهد؟ امام تبسمى فرمود و گفت: اى مرد عرب صحیح « لا یَأْکُلُهُ إِلَّا الْخاطئون » است. عرض کرد راست گفتى اى امیر مؤمنان! خداوند بنده غیر خطاکار را تسلیم عذاب نمى کند، سپس امام علیه السلام رو به " ابو الأسود دوئلی" (که مرد ادیبى بود) کرد و فرمود: امروز حتى بیگانگانِ از لغت عرب نیز مسلمان شده اند، ترتیبى ده تا بتوانند زبان خود را اصلاح کنند و ابو الأسود به دنبال این دستور علامت رفع و نصب و کسر (پیش و زبر و زیر) را ابداع کرد .(تفسیر درالمنثور)
امام علی علیه السلام:
اِضرِبُوا بَعضَ الرَّأیِ بِبَعضٍ یَتَوَلَّد مِنهُ الصَّوابُ؛
آراى خود را با یکدیگر در میان گذارید تا اندیشه درست، پدید آید.
غرر الحکم: ح 2567 / گزیده غررالحکم و دررالکلم، ص33.
«مَلِک» به معناى مالک امور مردم و اختیاردار حکومت آنان است. «قُدّوس» به معناى پاک و منزّه از هر عیب و نقص، «مهیمن» به معناى صاحب سلطه و سیطره و مراقبت است. «جبّار» به دو معناى قادر بر جبر و جبران کننده آمده است. «سلام» یعنى کسى که با سلام و عافیت برخورد مى کند، نه با جنگ و ستیز و یا شرّ و ضرر. «مؤمن» نیز یعنى کسى که به تو امنیّت مى دهد و تو را در امان خود حفظ مى کند. حاکمان بشرى سر تا پا عجز و نیاز و محدودیّت و نقص هستند و مردم از آنان در امان نیستند. امّا خداوند متعال، فرمانروایى است که هم قداست دارد و از هر عیب و نقصى به دور است، هم ایمنى بخش است، هم بر همه چیز سیطره و نفوذ دارد، داراى قدرتى نفوذناپذیر است، جبران کننده است و عظمت و کبریایى دارد.(تفاسیر نور و المیزان)
امام علی علیه السلام:
اُبذُل لِصَدیقِکَ کُلَّ المَوَدَّةِ وَ لا تَبذُل لَهُ کُلَّ الطُّمَأنینَةِ
وَأعطِهِ مِن نَفسِکَ کُلَّ المُواساةِ وَ لا تَقُصَّ إلَیهِ بِکُلِّ أسرارِکَ؛
تمامت دوستى را نثار دوستت کن، اما به او یکسره اطمینان مکن
و با او به‌کمال، یکدل باش، اما همه اسرارت را با او بازگو مکن.
غرر الحکم: ح 2462 / گزیده غررالحکم و دررالکلم، ص32.
